Ken je het? Die mensen die een rotsvast vertrouwen in je hebben? Erg hé…. Zelf was ik helemaal niet zo zeker vandaag, na de blessure aan mijn kuit. Dat lijf wil wel, mijn hersens ook!, maar alle lichaamsdelen moet wel meewerken!.
Natuurlijk had ik me vrijdagavond zo goed mogelijk voorbereid met een groot bord nasi, een bergje gegrilde kippenpoten (stuk of 5) voor de broodnodige eiwitten en één halve liter heerlijk Warsteiner bier. Erg goed geslapen, ik werd 10 minuten voor de wekker wakker om 6:50. Na een uitgebreid ontbijt, mét krant en een paar bakken koffie, Ben opgehaald en rond 9:00 waren we in het Olympisch stadion bij de atletiek vereniging Phanos.
De compressie tubes gingen opmerkelijk makkelijk aan en na een rondje inlopen en wat rek-en-strek werk was ik er helemaal klaar voor. Ik ben met de groep van 6:30 mee gelopen, waar maar liefst 3 pacers waren. Ben en Jaap gingen in een snellere groep lopen. Lekker laten gaan…
Het is niet zo dat je 30km in één stuk loopt. Het wordt “opgeknipt” in 5 stukken van elk zo’ n 6km waarna je een paar minuten bij een drankpost even wat kan eten en drinken. Erg goed geregeld! En ik vind het een heel slimme manier van trainen. Bij een marathon heb je ook om de 5km een drankpost. Zo kun je hele grote afstanden veel makkelijker overbruggen. Het enige dat je moet leren om elke keer weer te kunnen starten. Niet iedereen kan of wil dat. Ik vind het heerlijk lopen zo.
Het is wel zo dat de 2 of 3 minuten drank- en plaspauze afgaat van de gemiddelde snelheid, dus op sommige stukken loop je wat harder. De 4e en voor laatste lus gaat over een “bult” dan moet je aardig klimmen. Daar zag ik eerlijk gezegd als een berg tegenop. Immers mijn kuiten zijn nog steeds…. hmmmm. Dankzij de compressie kousen ging het probleemloos. En ook eerdere kleine hellingkjes waar ik vorige week nog mijn kuit verrekte, was gewoon lachen.
Het laatste stuk naar het Olympisch stadion vond ik best zwaar. Maar dan komt alle theorie boven die ik de afgelopen jaren van mijn trainer Joyce heb geleerd. Zoals: rechtop lopen, knie inzet en armengebruiken, dus puur techniek bovendrijven en dan gaan die voeten vanzelf en voer je nog een heel aardig gesprek met je mede lopers.
Een iemand wil ik speciaal uitlichten (misschien) 2 en dat is Kim waar ik zeker 16km samen mee heb gelopen. Wat een prachtig mens, naast de kilimanjaro berg bedwingen wil je een nier afstaan voor haar vader die een autoimmuunziekte heeft en zo nog naar verwachting 15 jaar langer leeft. Ze vond het zélf, allemaal niet zo bijzonder. Ik wel, als ouder tref je het maar met zo’ n lief kind.
De pacers waren ook geweldig. Een was helemaal “zen” en had heel mooie kleurige tatoeages.
Voor Ben was het natuurlijk weer een “makkie” moet je naar zijn gezicht kijken.
Morgen
Ga ik uitlopen er staat “Zaan aan de wandel” op het programma. Niet “te gek natuurlijk” want ook mijn lichaam moet weer even herstellen.
Iedereen bedankt en dan vergeet ik nog zoveel leuke mensen zoals die vrouw uit Rusland, die alleen maar straalde en liep te lachen alsof het nul moeite kostte maar ook een heel aardige “boom van een kerel” die gewoon te snel was gestart. Die “beginners foutjes” heb ik ook gemaakt, anders leer je toch niks? Als laatste het was opmerkelijk hoeveel ouderen soepel mee liepen. Ook op je 70e kun je rustig een marathon lopen. Er is hoop! 🙂
Jack
Ook dat ging lekker.
